Δράκοι: Αγαθοί θεοί ή δαιμονικά τέρατα;

Στην Ευρώπη και στην Εγγύς Ανατολή, ο δράκος που βγάζει φωτιές από το στόμα αποτελούσε την ενσάρκωση του κακού και αντιμετωπιζόταν ως εχθρός των θεών και τον ανθρώπων. 

Κατά κανόνα ο δράκος παριστανόταν ως μεγάλο φτερωτό τέρας με μακριά ουρά. Αντίθετα, στην ανατολική Ασία ο δράκος τιμάται ως αγαθός θεός και σύμβολο της τύχης. Για παράδειγμα, στην Κίνα ο αυτοκράτορας καθόταν σε έναν θρόνο διακοσμημένο με παραστάσεις δράκων. 

Έτσι το πλάσμα αυτό μετατράπηκε σε έμβλημα των ηγεμόνων - γιων του ουρανού. 

Οι Ιάπωνες και οι Κινέζοι πιστεύουν ακόμα και σήμερα ότι οι δράκοι μετέφεραν από τον ουρανό στη Γη τους <<Άρχοντες των καιρών>> για το καλό των ανθρώπων. 

Στην μυθολογία των δυτικών χωρών, είναι συχνές οι μάχες ανάμεσα σε θεούς και δράκος. Ο θεός Ώρος στην Αίγυπτο, ο Κρίσνα στην Ινδία, ο Απόλλωνας στην Ελλάδα και ο Θορ στις χώρες του Βορρά, νικούν τους δράκους και εκδιώκουν έτσι το κακό από τη Γη. Ο  αρχάγγελος Μιχαήλ διώχνει από τον ουρανό τον εκπεσόντα άγγελο Εωσφόρο που έχει μεταμορφωθεί σε δράκο και ο Άγιος Γεώργιος σώζει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο. 

 Ο Δράκος Φαφνίρ. 

Ο πιο γνωστός ήρωας που σκότωσε δράκο είναι ο Ζίγκφριντ. Σύμφωνα με τη γερμανική μυθολογία, ο Ζίγκφριντ ήταν βασιλιάς των κάτω χωρών σύζυγος της όμορφης πριγκίπισσας του Βορμς Κρίμχιλτ και προστατευόμενος του βασιλιά των Θέων Βόταν. Ο ήρωας, έχοντας στη διάθεσή του το <<τάρνκαπε>>, έναν μανδύα που τον έκανε αόρατο και ένα μαγικό δαχτυλίδι, σκότωσε τον δράκο Φαφνίρ. 

Στους ευρωπαϊκούς θρύλους, οι δράκοι παρουσιάζονται ως δαιμονικά όντα που κατοικούν σε σκοτεινές σπηλιές, μέσα στις οποίες βρίσκονται κρυμμένοι πολύτιμοι θησαυροί. Τρομοκρατούν συχνά τους κατοίκους των γύρω περιοχών και κατευνάζονται με τη θυσία μίας παρθένου.  

Οι γενναίοι ήρωες, συνήθως ιππότες και πρίγκιπες χρησιμοποιούν στη συνέχεια τα μέλη του δράκου για διάφορους σκοπούς. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το μύθο του Ζιγκφριντ, το αίμα του δράκου κάνει τον άνθρωπο άτρωτο, ενώ εκείνος που τρώει την καρδιά του δράκου αποκτά την ικανότητα να κατανοεί τη γλώσσα των πουλιών. 

Ο Ζίγκφριντ και ο Δράκος. 

Στο γερμανικό ηρωικό επικό ποίημα <<Νιμπελούνγκεν>> περιγράφετε μεταξύ άλλων και η ζωή του βασιλειά Ζίγκφριντ. Στη διάρκεια της ζωής του ο Ζίγκφριντ πέρασε πολλές περιπέτειες και τελικά έπεσε θύμα δολοφονίας.  

Ο Ζίγκφριντ σκότωσε τον δράκο Φαφνίρ, τον φύλακα του λεγόμενου <<θυσαυρού των Νιμπελούνγκεν>>. Στη συνέχεια ξερίζωσε την καρδιά του δράκου και την έφαγε. Έτσι απέκτησε την ικανότητα να κατανοεί την γλώσσα των πουλιών. Σύμφωνα πάντα με τον μύθο ο  Ζίγκφριντ πλύθηκε με το αίμα του δράκου και έγινε έτσι άτρωτος, με εξαίρεση ένα σημείο ανάμεσα στις ωμοπλάτες του, το οποίο είχε καλυφθεί με ένα φύλλο. Η βασίλισσα του Ιζενστάιν Βρουνχίλδη η οποία είχε ηττηθεί κάποτε από τον  Ζίγκφριντ και διψούσε για εκδίκηση, διέταξε τον Χάγκεν να τον σκοτώσει. Ο Χάγκεν σημάδεψε με το δόρυ του το τρωτό σημείο του Ζίγκφριντ και κατάφερε έτσι να τον σκοτώσει. 

Ο Δράκος ως Σκιά. 

Η ψυχολογία ερμηνεύει με διάφορους τρόπους τις μάχες ανάμεσα σε δράκους και ανθρώπους, όπως αυτές παρουσιάζονται στη μυθολογία. Για τον χριστιανισμό η πάλη ενάντια στους δράκους συμβολίζει την πάλη ενάντια στην ειδωλολατρία και στο κακό. Ο ψυχαναλυτής Γκούσταφ Γιουνκ (1875 – 1961) μίλησε για την μάχη του <<Εγω>> (ήρωας) με τη σκιά, δηλαδή για μάχη με τις καταπιεσμένες πτυχές της προσωπικότητας. Οι πριγκίπισσες που απειλούνταν από τους δράκους αποτελούσαν για τον Γιουνγκ τις θυλικές πτυχές του χαρακτήρα των ανδρών που αναζητούσαν διέξοδο. 

Ο Γιός του Κόκκινου Δράκου. 

Σύμφωνα με την κινέζικη μυθολογία, ο δράκος - βασιλιάς Γιου κατέβηκε στη Γη μέσα σε μια πύρινη άμαξα. Για τον λόγο αυτό, ο διάδοχος του, αυτοκράτορας Γιουάν, τον ονόμασε <<γιο του κόκκινου δράκου>>. Ο Αυστραλός επιστήμονας Πέτερ Κράσα πιστεύει ότι οι σχετικοί μύθοι περιέχουν μία δόση αλήθειας. Ο ίδιος ισχυρίζεται μάλιστα ότι ανακάλυψε  σε αρχαίες κινέζικες παραδόσεις εντυπωσιακές πληροφορίες σχετικά με την έλευση επισκεπτών από το Διάστημα. 

Οι επισκέπτες αυτοί προσγειώθηκαν με τους πύρινους δράκους και τα βροντερά πουλιά τους στην Κίνα αφήνοντας εκεί τα ίχνη τους. 

Ο Κράσα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι για πολλούς αιώνες εξωγήινα νοήμονα όντα συμβούλευαν τους αρχαίους Κινέζους σε διάφορους τομείς. Με αποτέλεσμα οι απόγονοι τους να κατέχουν μέχρι σήμερα εντυπωσιακές γνώσεις. Γνώριζαν, για παράδειγμα, την τέχνη της μετάδοσης των σκέψεων, καθώς και διάφορες θεραπευτικές μεθόδους όπως ο βελονισμός. Επιπλέον, το μοτίβο του δράκου κυριαρχεί εδώ και αιώνες στην κινέζικη τέχνη.